Wat een weekend!
Ik neem je even mee in mijn wereld. Soms weet je dat je iets niet moet doen en je doet het toch…
Weekend en verjaardag van Nico. Normaal gesproken eet ik en drink ik wat het beste bij me past, dit heb ik in de loop van de jaren uitgevogeld en daar voel ik me het beste bij. Tja soms denk ik, maaahw wat maakt het uit. Dit was zo’n weekend. Het was zo lekker en gezellig allemaal. Ik ging gewoon mee in de flow van de dag, met de mensen en het eten en drinken. Ik at teveel suikers, ik at te veel brood, ik dronk teveel koffie ennn ik dronk voor mijn doen te veel wijn. Bovendien deed ik mijn dagelijkse oefeningen niet en nam geen tijd echt alleen voor mezelf. En ik zag en sprak heel veel lieve mooie mensen.
Gevolg, ik was echt een beetje van mijn padje af. Ik voelde me zondagavond als een uitgewrongen dweil. Teveel van alles, bovendien had mijn innerlijke stem me echt gewaarschuwd. Ik heb haar genegeerd, was al te ver heen, wilde gewoon even niet luisteren…
Wat er ’s nachts gebeurde heeft me er maar weer eens van laten doordringen dat ik mijn stem echt niet moet negeren.
Ik lag in bed en was heel erg moe. Al mijn spieren leken te kort, zo strak. Ik deed wat lenigheid oefeningen doen tegen beter weten in. Ik dacht dat het wel zou helpen, niet dus! Draaien in bed, 6 keer er uit om te plassen, ik moest veel los laten. Weer naar bed en niet slapen. Het leek alsof er zwaar onweer zou komen en de hele lucht op me drukte. Mijn ademhaling werd in elkaar gedrukt alsof mijn borstkas te klein was. Hartslag veel te hoog. Heel veel oefeningen doen om mijn energiesysteem schoon te maken… lukte niet. Het bed uit. Ik wilde eigenlijk niet weer uit bed!
Het was te erg… Ik ging mijn stem weer volgen, remedie uitgezocht en kristallen meegenomen om rond om mezelf heen te leggen in bed.. Daarna heb ik zo gegaapt dat mijn kaken bijna bleven steken, gezucht en geboerd. En wat ik eerder niet had gezien, was dat zich iets donkers aan mij had gehecht. Bam, midden op het hart/ borstkas en een dikke sliert aan mijn hoofd. Alles was dik en stroperig en donker en eindelijk kon ik zien wat er was. Ik mocht het losmaken en met liefde laten gaan.
Ik zag mijn kracht en mijn kwetsbaarheid in één keer. Kracht omdat ik het zelf kan oplossen, ik zelf de regie in eigen hand kan houden, mijn eigen klachten kan oplossen, kan zien wat er energetisch aan de hand is. En kwetsbaarheid omdat ik als hoog-gevoelig persoon toch echt goed voor mezelf moet zorgen op alle fronten en naar mijn innerlijke stem moet luisteren om te ‘weten’. Dit om te luisteren of ik iets wel of niet moet doen, wat ik wel of niet eet en drink of wanneer ik afstand en rust moet nemen om weer op eigen kracht te komen, ook al is dat voor anderen niet altijd te begrijpen.
Doordat ik niet had geluisterd…was er energie aangehaakt die me liet zien, dat ik was afgeweken van mijn eigen spoor. Dank je wel energie voor wat je me gebracht hebt. Zonder jou liep ik nu nog in de weekendmodus rond. Weliswaar heb ik 1 nachtje slapen overgeslagen om dit te begrijpen. Ik ben dankbaar voor de frisse helderheid die nu is ontstaan, de kracht is terug, mijn voeten weer stevig op de grond.
Maryse @Xtra4people
20-7-2017
